There is no one but you
nomin:3
hashtag on twitter :
Jeno X Jaemin
มีใครเคยบอกมั้ยว่าเจโน่อะ แม่งเป็นคนกวนตีนที่สุดในโลก
แกล้งกันได้ทุกวี่วัน แกล้งเหมือนทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นนอกจากเกิดมาแกล้งผม ขนาดผมเป็นแฟนมันแท้ๆนะ
แม่งยังทำกันได้ลงคอ!
“แจม หยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อยดิ
กูลืมหยิบเข้ามาอะ”
เสียงของอีกคนดังออกมาจากห้องน้ำ
ผมที่กำลังม่วนอยู่กับการเคลียร์งานที่แบกกลับมาทำจากบริษัทต้องเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินเข้าไปให้มันในห้องน้ำ
ผมเปิดประตูเข้าไปตามความเคยชิน ก่อนจะหลับตาปี๋เพราะสัมผัสเปียกที่กระทบใบหน้าของตัวเอง
ผมยกมือขึ้นบังน้ำที่สาดเข้ามาแล้วเหลือบเห็นอีกคนยืนแก้ผ้าคราบสบู่เลอะเต็มตัวกำลังถือฝักบัวจ่อมาที่ผม
เจโน่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ผมกำมืออีกข้างที่ถือผ้าเช็ดตัวแน่น ตัดสินใจโยนผ้าเช็ดตัวใส่หน้ามัน
เดินออกจากห้องน้ำแล้วปิดประตูดังปั้ง! ก่อนจะตะโกนใส่ประตูที่ปิดอยู่อย่างนั้น
พร้อมเสียงขำของไอ้ตัวดีที่อยู่ในห้องน้ำ
“ไอเหี้ยโน่มึง!!”
- there is no one but you-
“แจมมานอนได้แล้ว”
เสียงของอีกคนดังขึ้นจากบนเตียง ผมที่กำลังพิมพ์งานในโน๊ตบุ๊คละสายตาไปมองหน้ามันแล้วพยักหน้า
“นอนไปก่อนเลย งานกูยังไม่เสร็จ”
“ม่าย”
เจโน่นอนถีบขาไปมาบนเตียง ทำตัวงอแงเหมือนเด็ก
ผมเห็นดังนั้นจึงส่ายหน้า กลับมาสนใจงานของตัวเองต่อ
“แจมมานอน”
“งานยังไม่เสร็จ”
“กูบอกให้มานอนนนน”
“มึงนอนไปก่อนเลย”
เสียงอีกคนเงียบไป ผมจึงละสายตาจากจอโน๊ตบุ๊คไปยังเตียง
แต่กลับพบว่าอีกคนมายืนข้างๆกันตอนไหนก็ไม่รู้
“ทำอะไรอยู่ได้”
“ทำงาน”
“เหลืออีกเยอะมั้ย?”
เจโน่เดินมาซ้อนหลัง ก่อนจะย่อตัวลงเอาคางวางตรงไหล่ผม
“อีกนิดเดียว”
“หรอ แล้วนี่เซฟยังอะ?”
ผมชะงัก หยุดการพิมพ์งาน หันไปมองหน้าอีกคนด้วยความสงสัย
“ยัง มีไร?”
“หรอ”
จู่ๆ อีกคนก็ยืดแขนไปกดปุ่มปิดโน๊ตบุ๊คของผม
ก่อนจะพับหน้าจอลงแล้วหอมแก้มผมดังฟอด
“ยังไม่ได้เซฟก็โชคดีนะจ๊ะคนเก่ง
พี่โน่ขอตัวไปนอนก่อนน้าที่รัก”
พูดจบมันก็รีบเด้งตัววิ่งไปยังเตียงนอน
ผมที่ตกใจกับการกระทำเลวๆของมันต้องกำมือแล้วข่มอารมณ์ตัวเองไว้
แต่เหมือนมันไม่เป็นผลเพราะผมตัดสินใจคว้าแก้วมัคที่ไม่มีกาแฟเหลืออยู่แล้วปาไปยังไอ้คนที่นอนอยู่บนเตียง
เจโน่เห็นดังนั้นจึงกระโดดลงไปหลบตรงใต้เตียง
ผมจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบหมอนข้างเอาไปฟาดมัน
“ไอ้โน่ ไอ้เหี้ยยยยย”
“โอ๊ย!
แจมกูเจ็บ”
“งานกูจะเสร็จอยู่แล้วเชียว”
ผมฟาดมันไปไม่ยั้งมือ
อีกคนดิ้นไปมาแต่ก็ไม่หยุดหัวเราะ ดูเหมือนมันจะชอบใจที่ทำให้ผมโมโหได้ขนาดนี้
ผมจึงยิ่งหงุดหงิด
“เกลียดมึงที่สุดเลยโว้ยยย”
ผมหยุดตีมันเพราะเหนื่อย
เดินกลับไปนั่งตรงโต๊ะทำงาน จัดการเปิดคอมแล้วทำงานต่อ อีกคนเดินตามผมมา พยายามเอาคางมาเกยไหล่เหมือนเดิมแต่ผมยังโมโหอยู่จึงผลักหน้ามันออกไป
“ทำโหดๆ”
“ก็ดูมึงทำ”
ผมกดเปิดไฟล์งาน กลับพบว่ามันยังอยู่เท่าเดิมเท่ากับก่อนที่เจโน่จะปิดโน๊ตบุ๊คผม
ผมจึงเลิกคิ้วสงสัย
“ก่อนกดปิดกูกดเซฟงานให้มึงแล้วน่า
ไม่ใจร้ายให้มึงมานั่งทำใหม่หรอก”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าจะต้องฆ่ามันให้ตายคามือซะแล้ว
“กูไม่ใจร้ายให้แฟนมานั่งทำงานจนไม่ได้หลับได้นอนหรอกน่า
รีบทำต่อเร็ว เดี๋ยวรอ”
เจโน่ย่อตัวลงมา เอาคางเกยไหล่ผมไว้เหมือนเดิม
ผมเห็นดังนั้นจึงหันไปพิมพ์งานตรงหน้าต่อ
พยายามจะทำให้เสร็จให้เร็วที่สุดเพราะจะได้ไปนอนเสียที
“มึงนี่มันกวนตีนจริงๆเลยนะโน่”
“ก็มึงน่าแกล้ง”
“เห้อ”
-there is no one but you-
“โน่ไปซักผ้า”
“อือ ขออีกแปปเดียว”
“มึงแปปมาสองแปปแล้วนะ”
“แปปเดียวจริงๆแจม จะตายแล้ว
ตานี้ตาสุดท้ายๆ”
ผมยืนเท้าเอวมองหน้ามันที่นอนเล่นเกมอยู่บนโซฟา
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์
เป็นวันที่ผมตกลงกับมันว่าจะไม่ออกไปไหนเพราะจะซักผ้าที่หมกมาทั้งอาทิตย์
“จะลุกไม่ลุก”
“…..”
มันทำหูทวนลมเล่นเกมในโทรศัพท์อย่างสนุกสนาน
ผมพยายามข่มอารมณ์ที่มันเริ่มคุกรุ่น ถ้าไม่ติดว่าผมเพิ่งล้างห้องน้ำและทำกับข้าวเสร็จผมก็ไปทำให้แล้ว
แต่นี่คือแค่ให้มันซักผ้าแค่นี้มันยังไม่ทำเลย
“โน่ กูบอกให้ลุก”
“แปปน่า”
“ไอ้โน่”
ผมดึงหมอนอิงที่มันนอนหนุนออกมาแล้วตีไปตรงหน้ามัน
อีกคนร้องออกมาแล้วทำหน้าไม่พอใจ
“แจมมันเจ็บนะเว้ย ดูดิ้
ตายเลยเนี่ย”
“ยังอีก กูบอกให้ไปซักผ้า
เดี๋ยวแดดหมดก็ไม่ได้ตากกันพอดี มึงจะใส่มั้ยเสื้อมึงเนี่ย”
“บ่นเป็นแม่กูเลยนะ”
มันส่ายหัวแล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับผม
“รีบไปซักผ้าได้แล้ว”
“คิ้วขมวดเชียว”
มันจับระหว่างคิ้วผมก่อนจะบี้เบาๆ ผมสะบัดหน้าหนี
แต่อีกคนกลับยื่นมือมาล็อคหน้าผมไว้ให้จ้องหน้ามัน
“ดุจัง ตัวแค่เนี้ย”
“ปล่อย”
“ขู่ฟ่อๆ เหมือนหมาเลยน้าเราอะ”
“มึงสิหม—”
ยังไม่ทันได้พูดจบ
อีกคนก็เป่าลมใส่หน้าผมแล้วจับผมทุ่มลงโซฟา เสียงกระแทกดังปั้กไม่ได้ทำให้มันสำนึก
ยังมีหน้ามาบีบปากของผมก่อนจะรีบวิ่งหนีไป
“ไปซักผ้าแล้วนะจ๊ะที่รัก”
“ไอเหี้ยโน่!!”
ผมปาหมอนตามหลังมัน
แต่อีกคนก็หลบได้อย่างหวุดหวิด พูดกันตรงๆนะ ประสาทผมจะแดกเข้าสักวันอะ
แม่งงงงงงงงงง
-there is no one but you-
“เซอร์ไพรสสสสสสส์!!
สุขสันต์วันครบรอบ 7 ปี รักแจมนะ”
ผมมองคนตรงหน้าที่กำลังยืนยิ้มตาหยีแบบที่มันชอบทำ
พร้อมยื่นกล่องของขวัญขนาดพอดีมือสีฟ้าอ่อนมาให้ตรงหน้า ผมที่กำลังจัดการกับมื้อเช้าของเราสองคนอยู่
ยืนถือตะหลิวแล้วจ้องหน้ามันนิ่งๆ พยายามไม่ชักสีหน้าแสดงว่าตัวเองไม่พอใจ
เดี๋ยวมันจะใจแป้ว ก็วันครบรอบน่ะมันเมื่อวาน แม่งมาเซอร์ไพรส์อะไรวันนี้วะ
ดูเหมือนมันจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเนี่ย
ทั้งปี! เจโน่แม่งงี้ทั้งปี
ผมเลิกคิดเรื่องมันลืมวันครบรอบเป็นรอบที่ร้อย
ก่อนจะเลิกคิ้วแล้ววางตะหลิวลงในกระทะ ยื่นมือไปรับกล่องมาเปิดดูของข้างใน ผมค่อยๆ
แกะริบบิ้นสีขาวอย่างไม่รีบร้อนนัก แกะเสร็จก็หยิบริบบิ้นวางไว้บนเคาท์เตอร์ครัว เหลือบมองคนตรงหน้าเป็นระยะๆ
อีกคนพยักหน้าเป็นเชิงให้ผมรีบๆเปิด ผมยังคงไม่ไว้ใจมัน
ทุกคนก็รู้ว่าเจโน่น่ะ
แม่งไว้ใจไม่ค่อยได้
เมื่อเห็นว่ามันดูไม่ค่อยมีพิรุธอะไร ผมจึงยอมเปิดแต่โดยดี
ผมค่อยๆ แง้มฝากล่องออกมา สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษฝอยๆ ค่อยๆ ล้นออกมาจากกล่อง
ผมจึงรีบเปิดฝาออกแล้วพิจารณาดูว่าอะไรอยู่ในกล่องกันแน่ แต่กลับกลายเป็นว่ามีแค่เพียงไอ้กระดาษฝอยๆ
นี่เท่านั้น ผมคุ้ยหาของในกล่อง เทกระดาษออกมาจนหมดก็ไม่พบอะไร
เลยเงยหน้ามองอีกคนเป็นเชิงสงสัย ก่อนจะ..
“เหี้ย!!!!!!”
ผมสะดุ้ง กระโดดโหยง พลางโยนกล่องในมือใส่หน้าไอ้คนขี้แกล้งตรงหน้า
กูว่าแล้วไม่มีผิด เจโน่ มึงนะมึง
“ฮ่าๆๆๆ แจมหน้ามึงโคตรตลกอะ”
ไอ้ตัวดียืนขำเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ถือ “ไอ้นั่น” กุมท้อง ยังมิวายยื่นไอ้สิ่งที่ทำให้ผมกระโดดตัวโยนมาตรงหน้า
ผมใช้ขาถีบมันแล้วดันตัวออกมาเพราะขยะแขยงเหลือเกิน รู้ว่าไม่ชอบแม่งยิ่งแกล้งอะ
คนเลว!
“คบกันมา 7 ปีแล้วยังไม่เลิกกลัวจิ้งจกอีกหรอวะ
กระจอกชิบหายมึงเนี่ย”
เจโน่วางจิ้งจกปลอมลงตรงเคาท์เตอร์ครัว
ก่อนจะยื่นมือมาดึงแขนผมให้เข้าไปใกล้มัน ผมขืนตัวไว้ ทำหน้ามุ่ย
มันจึงเดินเข้ามาหาผมแล้วเอาแขนคล้องคอ ก่อนจะขยี้หัวของผมเบาๆ
“ขี้ป๊อดเหมือนเดิมเลยนะ”
“ไม่ต้องมายุ่งเลย”
ผมพยายามสะบัดแขนมันออก
แต่อีกคนกลับล็อคคอผมไว้แน่นกว่าเดิม
“โน่ ปล่อย”
“ไม่”
ผมดันให้ตายแม่งก็ไม่ปล่อย
เลยส่งเสียงฟึดฟัดออกไป
“ปล่อยกู”
“ไม่ปล่อยหรอก อะๆ เมื่อกี้อะแกล้ง
นี่จริงๆแล้ว”
“กูไม่เชื่อ”
ผมยังไม่ล้มเลิกความพยายามจะหลุดออกจากการเกาะกุมของมัน
แต่อีกคนก็ไม่ยอมเช่นกัน
“แจมอย่าดื้อดิ”
“ก็มึงชอบแกล้งอะ”
“นี่ไม่แกล้งแล้วจริงๆ
อย่าดิ้นนะครับ”
“ไม่ต้องมาครับ!”
“โอ๋ๆ เคๆ อยู่เฉยๆ ไม่แกล้งแล้ว จริงๆ”
เจโน่ยกมือขึ้นเหนือหัวเป็นเชิงยอมแพ้
ผมเห็นดังนั้นจึงยกมือขึ้นมากอดอกจ้องหน้ามันนิ่งๆ มันคงเห็นว่าผมมุ่ยหน้าอยู่เหมือนเดิม
จึงยื่นมือมาบีบปากผมเบาๆ
“ชอบจัง ไอ้ทำปากมุ้ยๆ เนี่ย
มันเขี้ยวโว้ย”
ผมสะบัดหน้าหนีก่อนจะจิ๊ปากออกมา
มันหัวเราะตาหยีก่อนจะล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“อะ สุขสันต์วันครบรอบ 7 ปี”
เจโน่ยื่นกล่องขนาดเล็กกว่าฝ่ามือสีน้ำเงินเข้มมาให้ตรงหน้า
ผมมองหน้ามันอย่างสงสัย กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบมาเปิดดู แต่มันกลับชะงักมือกลับไป
“เดี๋ยวกูเปิดเอง”
มันค่อยๆเปิดกล่องแล้วหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา
แหวนคู่สีเงินปรากฏอยู่ตรงหน้าผม
เจโน่แบมืออีกข้างแล้วกวักมือเป็นเชิงให้ผมยื่นมือไปให้มัน ผมที่หลุดยิ้มออกมายื่นมือไปให้มันอย่างว่าง่าย
แอบเห็นมันทำหน้าแซวมาให้ ผมเลยหุบยิ้มแล้วทำหน้ามุ่ยเหมือนเดิม
“เขินอะดิ้”
“ใครเขินมึง”
เจโน่จับฝ่ามือของผม มือเย็นๆของมันที่กำลังบรรจงสวมแหวนตรงนิ้วนางข้าวซ้ายของผม
ทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉีกยิ้มออกมาโดยไม่สนว่ามันจะล้อหรือไม่
“ชอบมั้ย?”
“ก็สวยดี”
“ใส่ให้มั่งดิ”
พูดจบมันก็ยื่นกล่องแหวนมาตรงหน้า
ผมหยิบแหวนเงินที่เหมือนกันกับวงที่อยู่บนนิ้วของผมออกมาจากกล่อง ก่อนจะจับมืออีกคนแล้วสวมลงตรงนิ้วนางข้างซ้ายเช่นเดียวกัน
สวมเสร็จผมก็เหลือบตาขึ้นไปมองหน้าอีกคนที่ตอนนี้กำลังยิ้มตาหยีมาให้อีกแล้ว
“ใส่แล้วอย่าถอดนะแจม”
“อือ”
“ห้ามทิ้งด้วยนะ”
“อือ”
“ขอโทษที่ไม่โรแมนติกเลย”
“ห้ะ?”
“ที่กูทำไม่รู้ว่ามันหมายถึงขอแต่งงานหรือเปล่า
รู้แค่กูไม่อยากให้มึงไปไหนแล้วนะ อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลยได้มั้ยแจม?”
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่อีกคนเลื่อนมือมากุมมือผม
สายตาจริงจังของเจโน่ทำให้ผมใจเต้นรัว น้ำตาเหมือนจะรื้นขึ้นมาเฉยๆ
ลืมความหงุดหงิดที่มันจำวันครบรอบผิดไปเสียหมด
เจโน่แม่ง
ผมไม่เคยโกรธมันลงเลยจริงๆ
“ขอโทษที่ไม่มีเซอร์ไพรส์เว่อร์ๆเหมือนคนอื่น”
“อือ”
“กูแค่อยากทำให้มันธรรมดาที่สุด
อยากให้มึงรู้ว่าไม่ว่ายังไงกูก็จะเป็นคนที่อยู่ข้างมึงเหมือนทุกวัน”
“อื้อ”
เจโน่บีบมือผมเบาๆ นิ้วโป้งของมันที่ลูบวนแหวนสีเงินที่ถูกสวมอยู่ตรงนิ้วนางข้างซ้ายของผมทำให้ผมรู้ว่ามันก็ทำอะไรไม่ค่อยถูกเหมือนกัน
“ไม่อยากพูดเลยว่ะ
แต่ขอบคุณนะแจมที่อยู่ข้างกันมาถึงขนาดนี้”
“อือ”
“กูรักมึงนะ รักเหมือนวันแรกเลย”
“อื้อ”
“แม่งเอ้ย แจมกูจะร้องไห้”
เจโน่ปล่อยมือผมลงก่อนที่จะดึงผมเข้าไปในอ้อมกอดของมัน
ผมยิ้มออกมาแล้วกอดตอบอีกคนแต่โดยดี น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ในตอนแรกไหลออกมาจนได้
สัมผัสชื้นๆตรงหัวไหล่ทำให้ผมรู้ว่าเจโน่ก็น้ำตาไหลเหมือนกัน ผมจึงตบหลังอีกคนเบาๆ
“รักมึงมากนะแจม
ขอโทษที่กูไม่โรแมนติกเลย แกล้งมึงตลอด ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้”
“อือ”
“รักกันบ้างมั้ยเนี่ย
พูดแต่อืออยู่ได้”
เจโน่ผละออกจากอ้อมกอดมามองหน้าผม เมื่อเห็นว่าผมน้ำตาไหลมันจึงเกลี่ยนิ้วปาดคราบน้ำตาให้ผม
“ไม่รักมึงแล้วจะให้ไปรักใครล่ะ”
“ลองมึงไปรักคนอื่นดูสิ กูทืบแน่”
“นักเลงนักหรอ”
“อยากลองป้ะล่ะ”
“กลัวจั้ง”
“กวนตีนนะมึงเนี่ย”
เจโน่ดึงผมเข้ามากอดแน่นๆอีกรอบก่อนจะไถหัวไปมาตรงไหล่ของผม
อีกคนสูดเข้าที่คอของผมฟอดใหญ่แล้วผละออกมา
“แจม มึงได้กลิ่นอะไรตุๆ ปะ”
ผมเลิกคิ้วพยักหน้าเชิงเห็นด้วยก่อนจะหันไปทางกลิ่นแปลกๆ
แล้วก็พบว่ามันคือกลิ่นไหม้ของไข่ที่ผมทอดทิ้งไว้ในกระทะ
“ชิบหาย ไข่ไหม้”
หมดกัน
ความโรแมนติก
ที่แม่งไม่โรแมนติกเอาเสียเลย
“โน่ไปเอาน้ำมาดับเร็ว!”
ถึงแม้เจโน่แม่งจะเป็นแฟนที่กวนตีนแค่ไหน
ผมก็รักมันอยู่ดีแหละน่า
hashtag on twitter :
-there is no one but you-
ไอซีคนเดิมเองงง:3
ห่างหายจากการเขียน osไปนาน
กลับมาพร้อมโน่มิน
หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ รัก<3
