Remind
#JunBin
' ที่แล้วมาให้มันผ่านไป
แม้เรื่องราวมากมายแค่ไหน
ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นเช่นไร
แต่เธอยังมีคนเข้าใจ...'
Remind
JUNHOE X B.I
“แน่ใจหรอ
ว่าจะไปง้อมันจริงๆอะ?”
“อืม ก็ใช่อะดิ”
“ดัดนิสัยมันบ้างไหม? เดี๋ยวมันจะเคยตัว”
“เอาเหอะว่ะ กูคิดถึงมัน”
ฮันบินหัวเราะแห้งๆออกมา
ก่อนจะเบนสายตาไปยังท้องถนนยามค่ำคืนด้านหน้า
พวกเขากำลังอยู่บนรถ ที่มุ่งหน้าไปยังบ้านของจุนฮเว แฟนของฮันบิน
ยุนฮยองเป็นคนอาสาขับรถไปส่ง ฮันบินต้องการไปง้อจุนฮเว เนื่องจากทั้งคู่ทะเลาะกันมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว
เมื่อมาถึงหน้าบ้านของจุนฮเว ฮันบินก็บอกลายุนฮยอง แต่ก่อนที่ฮันบินจะปิดประตูรถ
ยุนฮยองก็ย้ำขึ้นมาอีกรอบ
“ขอถามอีกที
แน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้? มึงหายไปจากมันได้เป็นอาทิตย์แล้วนะ”
ฮันบินไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มแห้งๆส่งไปให้ ยุนฮยองถอนหายใจออกมา พยักหน้าลง
ก่อนจะออกรถและขับออกไป
ฮันบินหยุดอยู่หน้าประตูบ้านของจุนฮเว สูดหายใจเข้าเพื่อเรียกความมั่นใจ
ก่อนจะกดกริ่งเรียกให้คนในบ้านออกมา
กริ๊ง กริ๊ง
รอเพียงไม่นาน เจ้าของบ้านก็เดินมาเปิดประตูให้
สภาพคนตรงหน้าเหมือนเพิ่งตื่นนอน ผมสีดำอันฟูฟ่องไร้การเซ็ทใดๆ
กับหน้าเหวี่ยงๆทำให้ฮันบินหลุดยิ้มออกมา
“มาทำไม ไหนบอกจะไม่ยุ่งด้วยแล้วไง?”
ฮันบินส่ายหน้าเล็กน้อย
ถ้าไม่คิดถึง ไม่มาง้อหรอกจำไว้
“ก็เป็นห่วง กลัวหมามันจะเฉาตาย” ตอบพร้อมวาดยิ้มที่คนตรงหน้าชอบส่งไปให้
จุนฮเวจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด
ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ เป็นเชิงให้ฮันบินเดินเข้ามาในบ้าน
“เข้ามาดิ อยากอยู่ข้างนอกให้ยุงกัดตายหรือไง?”
เมื่อเดินตามจุนฮเวเข้ามา ฮันบินก็นั่งบนโซฟาใจกลางบ้าน
ลอบมองคนตัวสูงที่เก็บข้าวของระเกะระกะด้วยความขะมักเขม้น
จุนฮเวรู้ว่าฮันบินไม่ชอบความสกปรก ถ้าเขารู้ว่าฮันบินจะมาหา
เขามักจะเก็บบ้านให้สะอาดเสมอ แต่ครั้งนี้ฮันบินมาอย่างไม่บอกไม่กล่าว
เขาเลยต้องมารีบเก็บของอย่างนี้
“นอนๆไปนี่หนูก็มานอนเล่นเป็นเพื่อนใช่ไหม?”
“ถ้าจะนั่งเฉยๆ
ก็เงียบไปเถอะ” จุนฮเวหันมาทำหน้าเหวี่ยงใส่
ก่อนจะหันไปเก็บของต่อ
ฮันบินทิ้งตัวลงนอนกับโซฟา
ก่อนจะจ้องไปยังจุนฮเวไม่วางตา ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อจัดการกับถุงขนมต่างๆเสร็จ ก็มานั่งบนโซฟาข้างๆฮันบิน
“คิดถึง” ฮันบินหยัดตัวขึ้นนั่ง
ก่อนจะซบไหล่จุนฮเว มือเรียวเลื่อนไปสอดประสานกับมือของอีกคน จุนฮเวยิ้มออกมาน้อยๆ
แต่พยายามเก๊กขรึม
“แล้วใครใช้ให้หายไปเป็นอาทิตย์กันล่ะ โทรไปก็ไม่รับ ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ
ตามหาตัวยากยิ่งกว่าอะไรดี” จุนฮเวขยี้หัวฮันบินด้วยความหมั่นไส้
ก่อนจะเอียงหัวซบหัวฮันบินอีกที
“ขอโทษ ก็กลับมาแล้วนี่ไง
ต่อไปจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว” ฮันบินเงยหน้ามองจุนฮเว ส่งสายตาออดอ้อนไปให้อีกคน จุนฮเวถอนหายใจออกมา
“อย่างี่เง่าให้มันมากนักนะคิมฮันบิน”
ฮันบินพยักหน้าลง
จุนฮเวหันหน้าไปทางอื่น สีหน้าฉายแววหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ฮันบินจึงเลื่อนมือไปหยิกแก้มร่างสูงเบาๆ
“นี่ไงไม่งี่เง่าแล้ว หน้าไม่ตึงดิ”
“เออ”
“แล้วไมบ้านเงียบจัง พ่อแม่อะ?”
“ไปต่างจังหวัด กลับอาทิตย์หน้า”
“เหงาแย่เลยดิ”
“ก็เห็นว่าปกติไหมล่ะ?” จุนฮเวมองหน้าฮันบินอย่างหาเรื่อง
“โอ๋ๆ ไม่หงุดหงิดนะ เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนทั้งอาทิตย์เลยดีไหม?”
ฮันบินเอาหัวถูแขนจุนฮเวไปมาอย่างออดอ้อน จนคนตัวสูงแอบยิ้มออกมา
“ก็ลองปล่อยให้อยู่คนเดียวดิ เจอดีแน่”
“ทำไมจะทำอะไรเหรอ?” ฮันบินมองหน้าจุนฮเวอย่างเยาะเย้ย
สงสัยคิมฮันบินจะรู้จักกูจุนฮเวคนนี้น้อยไป
“จะทำอย่างนี้ไง” ว่าจบจุนฮเวก็โถมกายเข้าใส่ฮันบินจนอีกคนนอนราบไปกับโซฟา
ร่างสูงซุกไซร้เข้ากับซอกคอของฮันบิน ไถจมูกไปมาจนอีกคนจักกะจี้
“ฮ่าๆ...พอเลยจุนฮเว” ฮันบินดินขลุกขลักไปมา
แต่จุนฮเวก็ยังคงไม่หยุดแกล้ง เมื่อสบโอกาส
ฮันบินจึงถีบตัวจุนฮเวด้วยแรงทั้งหมดที่มี
จนคนตัวสูงกลิ้งตกจากโซฟาลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้น
“โอ๊ย! คิมฮันบิน!”
จุนฮเวเอามือกุมหลังแล้วร้องอย่างโอดโอย คงจะเจ็บไม่ใช่น้อย
แทนที่ฮันบินจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป อีกคนกลับขำและหัวเราะอย่างสะใจ
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า แบร่” เยาะเย้ยไม่พอแถมแลบลิ้นให้ร่างสูง คิมฮันบินนี่ร้ายกาจจริงๆ
-Remind-
“ฮัลโหล อยู่ไหนอะ?”
“อือ ให้รอตรงไหน?”
“อือ”
ฮันบินกำลังยืนรอจุนฮเวมารับอยู่หน้าคณะ วันนี้เขาเลิกช้ากว่าปกติ
ส่วนจุนฮเวไม่มีเรียน ฮันบินยืนไถโทรศัพท์อยู่สักพัก
รถสปอร์ตสีดำคันหรูก็ขับมาจอดเทียบข้างหน้า เขาละสายตาจากจอ และเปิดประตูขึ้นรถไป
“หิวปะ?” จุนฮเวถามคนข้างกาย
เมื่อขึ้นรถมาก็ไถแต่โทรศัพท์
เขาสงสัยว่ามันมีอะไรน่าสนใจกว่าเขาที่นั่งอยู่ข้างกันแท้ๆนักหนา
“อือ”
“แล้วจะกินไร?” จุนฮเวลอบมองคนข้างๆเป็นระยะๆ
“อะไรก็ได้”
อะไรก็ได้อีกแล้ว
จุนฮเวล่ะหนักใจกับคำตอบนี้เหลือเกิน
“งั้นชาบูนะ”
“ไม่เบื่อรึไง เมื่อวานก็เพิ่งกินไปอะ?”
ฮันบินละสายตาขึ้นมามองหน้าจุนฮเว ก่อนจะก้มลงเล่นโทรศัพท์ต่อ
“งั้นซูชิละกัน ไม่ได้กินนานละ” จุนฮเวตัดสินใจเลี้ยวรถกลับไปทางเดิม
เนื่องจากร้านซูชิที่ตนชอบกินเลยมาแล้ว แต่กลับต้องชะงักเมื่อฮันบินพูดขึ้น
“นี่จะกินแต่ซูชิใช่ปะ กินอย่างอื่นไม่เป็น?” ฮันบินเลิกคิ้วถามจุนฮเวด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
จุนฮเวเคยบอกฮันบินหลายครั้งแล้ว
ว่าไม่ชอบให้ฮันบินทำหน้านิ่งใส่ เขารู้สึกโมโห จึงเริ่มขึ้นเสียงกับอีกคน
“แล้วมึงจะกินอะไร ไอ้นู่นก็ไม่เอา
ไอ้นี่ก็ไม่เอา?”
“เคยบอกใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ชักสีหน้ากับขึ้นเสียงใส่เวลาคุยกันอะ?”
ฮันบินเงยหน้ามาจ้องจุนฮเว บรรยากาศในรถมาคุขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้รถจอดติดไฟแดงอยู่ จุนฮเวจึงมีเวลาต่อกรกับฮันบินได้
“ก็มึงเรื่องมากก่อนทำไม ถามแล้วก็ตอบดีๆดิวะ
ไม่ใช่สนใจแต่โทรศัพท์”
“ก็บอกไปแล้วไง ว่าไม่อยากกิน มึงนั่นแหละมาชักสีหน้าก่อนทำไม?”
“พูดให้มันดีๆนะฮันบิน ใครกันแน่ชักสีหน้าก่อน
ดูหน้ามึงตอนนี้เหอะ” จุนฮเวหันหน้ามองไปทางอื่นและตบพวงมาลัยรถอย่างหงุดหงิด
เมื่อไฟเขียว ร่างสูงก็เหยียบคันเร่งออกรถทันที
จนไม่สนว่าฮันบินจะหัวกระแทกคอนโซลหน้าหรือไม่
“บอกหลายรอบแล้วใช่ไหม
ว่าถ้าโมโหอย่าขับรถเร็ว”
จุนฮเวไม่ตอบ ร่างสูงยังคงขับรถด้วยความเร็วสูง ฮันบินโมโหจนทนไม่ไหว
จึงตะคอกใส่จุนฮเว
“มึงทำนิสัยอย่างนี้อีกแล้วนะจุนฮเว!! เลิกได้ไหมวะนิสัยแบบนี้อะ?”
“เงียบไปมึงอะ น่ารำคาญ” จุนฮเวจอดรถหน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง ก่อนจะหันมามองหน้าฮันบิน
“มึงนั่นแหละน่ารำคาญ นิสัยเสีย” ฮันบินจ้องหน้าจุนฮเวอย่างโมโห
“มึงเริ่มก่อนนะฮันบิน” / “กูเริ่มก่อนตรงไหน!?”
“นี่มึงจะตะโกนทำไมห้ะ? นั่งอยู่ข้างกันแค่เนี้ย”
จุนฮเวทำหน้าหงุดหงิดใส่ฮันบิน
“ก็ดูมึงทำตัวดิ
สันดานอย่างนี้อะเลิกสักทีเถอะ”
“คิมฮันบิน!” จุนฮเวเอื้อมมือไปบีบแขนฮันบินจนเป็นรอยมือ
ฮันบินพยายามแกะมือของจุนฮเวออกแต่ไม่เป็นผล
“ปล่อยนะเว้ย เจ็บ!” ฮันบินทำหน้าเหยเก
จุนฮเวเห็นดังนั้นจึงคลายมือออก
“มึงมันโรคจิต เอะอะก็ใช้กำลัง” ฮันบินว่าออกมาด้วยความหงุดหงิด
“ก็ดูมึงทำตัวดิ สมควรโดน” จุนฮเวเบนหน้าไปทางอื่น เขาไม่อยากจ้องหน้าฮันบินตอนนี้
ความดื้อรั้นของคนตรงหน้าทำให้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ฮันบินเองก็เช่นกัน
ทั้งสองนั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก เป็นจุนฮเวที่สงบสติอารมณ์ได้ก่อน
จึงหันมาหาฮันบิน เอื้อมมือไปลูบผม แต่กลับโดนอีกคนปัดออก
“ขอโทษ”
“…..”
“ขอโทษนะ”
“…”
“เน่..ขอโทษ”
“.....” ฮันบินหันหน้ามาหาจุนฮเว
ร่างสูงกอบกุมมือของฮันบินไว้ ก่อนจะนำไปแนบหน้าตัวเอง
“ขอโทษ...เน่มันนิสัยเหี้ย
เน่ชอบพูดอะไรไปไม่คิด เน่ขอโทษนะ” น้ำเสียงอ่อนๆและสายตาเว้าวอนของจุนฮเว
ทำให้ฮันบินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“หายโกรธเน่เถอะนะบินนะ”
“เห้ออออออออออออ มึงนี่มัน” ฮันบินส่ายหน้าไปมา มืออีกข้างก็ผลักหัวจุนฮเวไปเบาๆ
ร่างสูงเห็นดังนั้นก็ชอบใจ ยิ้มตาหยีออกมา
“หายโกรธแล้ว งั้นลงไปกินข้าวกันนะ เน่หิวแล้ว”
“เออ หิวแล้วเหมือนกัน”
-Remind-
“เน่ ลุกขึ้นมาทำงานก่อน” ฮันบินเขี่ยคนข้างกายที่นอนเล่นเกมอยู่บนเตียง
ให้ลุกขึ้นมาทำงานที่ทำค้างไว้ และมีกำหนดส่งพรุ่งนี้เช้า
“เดี๋ยวค่อยทำ” จุนฮเวตอบโดยไม่มองหน้าฮันบินสักนิด
ฮันบินส่ายหน้าเป็นเชิงเบื่อ แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม
“ลุกขึ้นมาทำงานก่อนนะ
ทำเสร็จค่อยเล่นเกมก็ได้” ฮันบินเขย่าแขนจุนฮเว
คนตัวสูงก็ยังคงไม่สนใจ ถ้าจุนฮเวเรียนเก่งและขยันเขาจะไม่เซ้าซี้อีกคนเลย
แต่นี่จุนฮเวดรอปมาปีนึงแล้ว เพราะมัวแต่ทำตัวไร้สาระไปวันๆ
เขาจึงต้องคอยบังคับจุนฮเวตลอด
“ทำงานก่อนเถอะจุนเน่”
ฮันบินเขย่าแขนจุนฮเวแรงขึ้นเรื่อยๆ คนตัวสูงเริ่มชักสีหน้าออกมา
บ่งบอกได้ชัดว่าตนไม่พอใจกับการโดนรบกวน
“เดี๋ยวทำเองน่า ไปนอนไป” จุนฮเวสะบัดมือฮันบินออก แล้วหันไปเล่นเกมต่อ
“ไปทำงาน!” ฮันบินชักจะทนไม่ไหว
เขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกจากมือจุนฮเว ร่างสูงชักสีหน้าออกมาและจ้องหน้าฮันบินขเม็ง
“เป็นเหี้ยอะไรคิมฮันบิน เห็นไหมว่าเล่นเกมอยู่?”
“ไม่ได้ตาบอด แต่มึงต้องไปทำงาน”
“เอาโทรศัพท์มา”
จุนฮเวแบมือตรงหน้าฮันบิน
“กูไม่ให้ มึงต้องไปทำงานให้เสร็จก่อน
กูถึงจะให้”
“มึงนี่จะอะไรนักหนาวะ งี่เง่าชิบหาย งานกูเดี๋ยวกูก็ทำของกูเองแหละ”
จุนฮเวขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด ฮันบินโมโหกับคำพูดของจุนฮเว
จึงกำโทรศัพท์จุนฮเวในมือแน่น
“ถ้ามึงไม่ทำ
งานมึงจะเสร็จทันส่งพรุ่งนี้ไหมห้ะ? ที่กูทำเพราะหวังดีกับมึงทั้งนั้น
ยังจะมาหงุดหงิดอีก”
“กูทำของกูทันน่า มึงไม่ต้องมายุ่งสักเรื่องดิ๊ฮันบิน
เอาโทรศัพท์มา” จุนฮเวยื่นมือมาตรงหน้าฮันบิน
“เออ ต่อไปนี้กูจะไม่ยุ่งเหี้ยอะไรกับมึงละ
มึงอยากทำอะไรมึงทำไปเลย ชีวิตมึง อนาคตมึง กูไม่ยุ่งด้วยแล้ว”
ปึ้ก!
ฮันบินปาโทรศัพท์ใส่หัวจุนฮเว
ขอบของโทรศัพท์โดนเข้ากับหางคิ้วของจุนฮเวจนของเหลวสีแดงสดไหลออกมาเป็นทาง
ฮันบินตกใจเล็กน้อย แต่ความโกรธมีมากกว่าความสงสาร เขาจึงลุกออกจากห้องของจุนฮเวไปเลย
ไม่สนใจคนที่โดนปาโทรศัพท์ใส่หัวเลยแม้แต่น้อย
จุนฮเวจิ๊ปากออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาทะเลาะกับฮันบินอีกแล้ว มือแกร่งแตะไปยังแผลสด ที่สร้างความเจ็บไม่น้อยเลย
เขาตัดสินใจลุกขึ้นตามฮันบินไป เมื่ออกจากบ้านมา
ก็พบฮันบินนั่งอยู่ตรงชิงช้าที่สวนข้างบ้าน
เขาจึงเดินเข้าไปนั่งลงชิงช้าข้างๆอีกตัว
“ตามมาทำไม กูไม่อยากเห็นหน้ามึง” ฮันบินพูดแล้วเบนสายตาไปทางอื่น ไม่มองหน้าจุนฮเว คนตัวสูงยื่นมือไปจับมือฮันบิน
แต่ฮันบินกลับสะบัดออก
“หันหน้ามาหน่อย” จุนฮเวพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าตอนทะเลาะกันมาก
“กูไม่หัน”
“บอกให้หันมา” จุนฮเวพยายามหันตัวฮันบินมา
แต่ฮันบินกลับฝืนตัวไว้ จุนฮเวจึงลุกขึ้นจากชิงช้า และมานั่งคุกเข่าตรงหน้าฮันบิน
ตาคมจ้องหน้าฮันบิน นัยน์ตาสำนึกผิดส่งไปให้คนตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด
ฮันบินหงุดหงิดกับสายตานั้น จึงพยายามหันหน้าหนี
แต่จุนฮเวกลับล็อกหน้าของเขาไม่ให้หันไปทางอื่น
“เจ็บ”
“สมน้ำหน้ามึง”
“ขอโทษ”
“...”
“พูดไม่ดีกับบินอีกแล้ว ขอโทษ…” จุนฮเวก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด ฮันบินเม้มปากแล้วมองหัวทุยๆของคนตรงหน้าที่พูดพึมพำๆกับเขา
“เน่มันคนเลว ชอบพูดแรงๆให้บินเสียใจ..”
“….”
“เน่พยายามควบคุมตัวเองแล้ว
แต่มันยากมากเลย..”
“…”
“เน่รู้ว่าบินรู้สึกไม่ดี แต่เน่ขอโทษนะ”
จุนฮเวเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาฮันบิน สายตาอันรู้สึกผิดจากจุนฮเว
ทำเอาน้ำตาที่ฮันบินพยายามกลั้นไว้ ไหลออกมา จุนฮเวตกใจเล็กน้อย
มือแกร่งพยายามเข็ดคราบน้ำตาให้ฮันบิน
“ฮึก...ทำไมชอบพูดแรงๆวะ..”
“ขอโทษ”
“ถ้าทำอย่างนี้อีก จะไม่..ฮึก..ทนแล้วนะเว้ย”
ฮันบินพยายามหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
“ไม่ร้องนะ” จุนฮเวดึงตัวฮันบินเข้ามากอด
เขาลูบหลังอีกคนแล้วกระซิบข้างหูเพื่อเป็นการปลอบประโลม
“เน่รักบิน หยุดร้องไห้นะ”
“ฮืออออออ ฮึก..ฮืออออ” ฮันบินสะอื้นตัวโยน เขาเจอเรื่องราวแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว
ตลอดเวลาที่คบกับจุนฮเว เขามักถูกอีกคนพูดจารุนแรงใส่ จนหัวใจเจ็บปวดไปหมด
“ไม่เอาไม่ร้องแล้วดิ” จุนฮเวลูบหัวฮันบินเบาๆ
คนในอ้อมกอดไถหน้ากับเสื้อยืดอีกคนจนเปียกเพื่อเช็ดน้ำตา
“ฮึก..เจ็บไหม?”
“เจ็บดิ...แต่คงไม่เท่าที่บินเจ็บหรอก” ฮันบินผละออกจากอ้อมกอดของจุนฮเว แล้วมองแผลตรงหางคิ้วของอีกคน ฮันบินแตะลงบนแผลของอีกคนเบาๆ จุนฮเวสะดุ้งเล็กน้อย ฮันบินจึงรีบผละมือออก
“เจ็บมากเลยหรอ?”
จุนฮเวยิ้มให้ฮันบินแทนคำตอบ
“เดี๋ยวเค้าเป่าให้นะ” ฮันบินเป่าลมเบาๆไปยังแผลที่หางคิ้วจุนฮเว
คนตัวสูงยิ้มตาหยีออกมาอย่างมีความสุข
“หายแล้ว หายเจ็บแล้วเนี่ย”
“เว่อร์น่า เข้าบ้านกัน เดี๋ยวทำแผลให้”
-Remind-
“ขอบคุณพี่จุนฮเวมากนะคะ ที่มาส่งจีซู”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ถ้าพี่จุนฮเวถึงบ้านแล้วไลน์บอกจีซูด้วยนะคะ
ขับรถดีๆนะคะ” เมื่อหญิงสาวเดินเข้าบ้านไป จุนฮเวจึงออกรถ
มุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่ฮันบินรออยู่ทันที
เขามาส่งคิมจีซู รุ่นน้องในคณะที่บ้าน วันนี้เขาไปกินเลี้ยงสายรหัสมา
และก็ได้เจอกับจีซูเข้า จีซูเป็นน้องรหัสเพื่อนของเขา
แต่บ้านของเธออยู่ทางเดียวกับห้างสรรพสินค้า จุนฮเวเลยอาสามาส่งเธอ
เขาขับรถมาจอดหน้าห้างสรรพสินค้า และโทรหาฮันบิน
“อยู่ไหน?”
“...”
“อยู่หน้าห้างแล้ว” จุนฮเวพยายามมองหาคิมฮันบิน
แต่กลับไม่พบอีกคน
“อยู่บ้านแล้ว”
“ห้ะ? อย่ามาล้อเล่นนะคิมฮันบิน” จุนฮเวขมวดคิ้ว
“ก็บอกว่าอยู่บ้านแล้ว
เค้านั่งรอเกือบ2ชั่วโมง ทนไม่ไหว เลยกลับบ้านมาแล้ว”
“แล้วทำไมไม่โทรบอกวะ? ให้มาเสียเที่ยวทำไม?”
“เค้าโทรไปแล้ว แต่เน่ไม่รับโทรศัพท์”
“เออแค่นี้แหละ”
เมื่อวางสายจากฮันบิน
จุนฮเวก็ตบพวงมาลัยด้วยความหงุดหงิด ถ้ารู้ว่ามาเสียเที่ยว เขาไม่มาดีกว่า
เหนื่อยก็เหนื่อย มาเจออะไรแบบนี้อีก เขาหงุดหงิดมาก
จุนฮเวตัดสินใจขับรถกลับบ้าน เลือกที่จะไม่โทรหาฮันบิน
เพราะตนกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เมื่อถึงบ้านเขาก็เช็คโทรศัพท์ไปแก้เบื่อ
แต่กลับต้องหงุดหงิดกว่าเดิม เพราะเจอรูปของฮันบินในเฟสบุ๊คของ “คิมจีวอน” แฟนเก่าของคิมฮันบิน
มันเป็นรูปของฮันบินที่ทำหน้าเอ๋อใส่กล้อง แก้มตุ่ยเพราะกำลังกินไอติมอยู่
พร้อมกับแคปชั่น “กระต่ายน้อยกินไอติม” นั่นทำให้จุนฮเวกำโทรศัพท์ในมือแน่นและปามันลงที่นอน
เขาตัดสินใจลุกขึ้นคว้ากุญแจรถ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังบ้านของฮันบินทันที
-Remind-
กริ๊ง กริ๊ง
กริ๊ง
เมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน ฮันบินที่นั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่ในห้อง
ก็รีบวิ่งออกมานอกบ้านเพื่อเปิดประตูให้คนมาใหม่ทันที
ฮันบินแปลกใจเล็กน้อยที่เจอจุนฮเวยืนอยู่หน้าประตูบ้านด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดพอตัว
“เข้ามาก่อน” ฮันบินเบี่ยงตัวให้จุนฮเวเข้าบ้าน
แต่อีกคนกลับกระชากแขนฮันบินให้ออกไปข้างนอก
ลากอีกฝ่ายไปยังสนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน
“โอ๊ย ปล่อยนะ เจ็บ” ฮันบินพยายามสะบัดมือจุนฮเวออก
แต่ก็ไม่เป็นผล
“วันนี้ไปไหนมา?” จุนฮเวจ้องหน้าฮันบินขเม็ง
“ก็ไปห้างมาไง”
“กับใคร?” จุนฮเวถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
ฮันบินแอบลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย
“คนเดียว”
“อย่าโกหกนะคิมฮันบิน”
ฮันบินส่งสายตาเลิ่กลั่กไปให้จุนฮเว เขาเบือนหน้าหนีอีกคน ก่อนตอบเสียงเบา
“ก็ไปคนเดียว...แต่บังเอิญไปเจอพี่จีวอนที่นั่น”
“เหอะ ยอมรับมาแล้วสินะ ว่าไปกับมันมา”
จุนฮเวแค่นหัวเราะ พร้อมปล่อยมือฮันบินออก
“ก็เค้าเข้ามาทัก จะให้บินเดินหนีหรอ?”
“แต่ก็ไม่จำเป็นต้องไปนั่งกินไอติมกับมันไม่ใช่หรอ?”
จุนฮเวเลิกคิ้วถามฮันบิน อีกฝ่ายก้มหน้าหลบสายตา
“หรือว่ายังรักมันอยู่?” ฮันบินเงยหน้าขึ้นมองจุนฮเวทันที
“ไม่เคยจะเชื่อใจกันบ้างเลยหรอวะ?..” ฮันบินบอกด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“ก็ดูการกระทำดิ แบบนี้จะให้เชื่อได้ไงวะ
ง่ายไปหน่อยมั้ย?” จุนฮเวตะคอกใส่ฮันบิน
อีกฝ่ายน้ำตาไหลลงมาเสียดื้อๆ นั่นทำให้ร่างสูงกลับหงุดหงิด กว่าเดิม
“มึงแม่งก็แบบนี้ ไม่เคยจะเชื่อใจกัน ฮึก..”
ฮันบินใช้มือปาดน้ำตาตัวเองออก
“แล้วมึงกล้าพูดไหมล่ะ ว่าไม่อยากไปกินไอติมกับมัน?”
“ทำไม..ฮึก..ต้องพูดวะ มึงแม่งงี่เง่า”
ฮันบินสะอื้นออกมา
“ก็เพราะมึงไม่พูดไง
มึงยังรักมันอยู่ใช่ไหมล่ะ?”
“….” ฮันบินเลือกที่จะเงียบ
เพราะคิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็นลงกว่าเดิม
“ถ้ามึงยังรักมันอยู่แล้วมึงมาคบกับกูทำไมวะ?
น่าสมเพช!” จุนฮเวผลักตัวฮันบินเบาๆ อีกฝ่ายสูดน้ำมูก
ก่อนจะปาดคราบน้ำตาอย่างลวกๆ
“เอ้อ! กูยังรักพี่จีวอนอยู่
กูมันโง่ที่เลิกกับพี่เค้าแล้วมาคบกับคนสันดานเลวๆอย่างมึง ถ้ากูเลือกได้กูไม่มีวันคบกับมึงหรอกจุนฮเว!”
ฮันบินตะคอกใส่หน้าจุนฮเว ร่างสูงหน้าชา
“งั้นก็เลิกไปเลย กลับไปหาคนของมึงเถอะฮันบิน
กูมันเหี้ยกูมันเลว เลิกเถอะว่ะ” จุนฮเวเบนหน้าหนีฮันบิน
เขาไม่สามารถทนมองมันได้จริงๆ
“เออ เลิกก็เลิก..ฮึก..” ฮันบินผลักตัวจุนฮเว แล้ววิ่งหนีเข้าบ้านไป ร่างสูงทรุดลงกับพื้น
น้ำตาของลูกผู้ชายที่นานๆจะไหลที บัดนี้กลับไหลออกมาอย่างไม่อายใคร
-Remind-
หลังจากจุนฮเวกลับมาจากบ้านของฮันบิน
เขาก็ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน
ที่เคยมีภาพทรงจำระหว่างเขาและคิมฮันบินเต็มไปหมด หลับตาลงอย่างอ่อนล้า ก่อนที่แรงสั่นจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงจะดังขึ้น
ครืด ครืด
จุนฮเวค่อนข้างตกใจ
ที่คิมฮันบินโทรมาหาเขา ร่างสูงคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าอีกคนอาจจะโทรมาง้อกัน
เขาจึงรีบกดรับสายอย่างไม่ลังเล
“ฮัลโหล”
“ไอ่เหี้ย..ฮึก...ทำไมมึง...ฮือ...ทำแบบนี้
ฮึก”
จุนฮเวขมวดคิ้ว
จู่ๆฮันบินก็โทรมาด่าเขา สงสัยจะโกรธเรื่องที่เขาบอกเลิก แต่ก็ไม่น่าจะโทรมาด่าถึงขนาดนี้
“บินใจเย็นๆ...เน่ขอโทษนะ”
“มึง..ฮึกไม่ต้องมาขอโทษ..”
“เน่มันเหี้ย
บอกเลิกบินได้ไงวะ!” จุนฮเวหงุดหงิด เขาปาหมอนที่อยู่ใกล้ตัวด้วยความหัวเสีย
“มึง..ฮึก...กล้านอกใจกูได้ยังไง..ฮือ”
จุนฮเวขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
เขาไปนอกใจฮันบินตอนไหน?
“เดี๋ยวก่อนนะบิน
เน่ไปนอกใจบินตอนไหน?”
“ฮึก..มึงไม่ต้องมาพูด!
ไปหาน้องจีซูของมึงเถอะ ฮึก..”
“ว่าไงนะ?”
“แล้วไม่ต้องมายุ่งกับ..ฮึก..กูอีก”
ติ๊ด
“เดี๋ยวก่อนบิน!..โถ่เว้ยยย!!” จุนฮเวหัวเสียมาก
เขาปาโทรศัพท์ลงที่นอน ก่อนจะคว้ามันกลับมาเพื่อเช็คไลน์ตัวเอง
ในไลน์ของเขามีข้อความจากจีซูส่งมาจริงๆ
แต่มันยังไม่ขึ้นอ่าน เขาจึงเปิดเฟสบุ๊ค ที่น่าจะก่อปัยหาให้เขามากที่สุด
และมันก็เป็นไปตามที่เขาคิด เขาลืมล็อกเอาท์เฟสบุ๊คจากโทรศัพท์ฮันบิน
คิมจีซูส่งมาว่า
‘พี่จุนฮเวถึงบ้านหรือยังคะ?’
‘ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่ง’
‘ถ้าว่างๆเราไปกินข้าวกันอีกนะ’
นั่นไง...โป๊ะเช้ะ...ความวัวยังไม่ทันหาย
ความควายเข้ามาแทรกจุนฮเวแล้วตอนนี้...
-Remind-
เช้าวันรุ่งขึ้น
จุนฮเวรีบมาหาฮันบินที่บ้าน แต่ไม่พบอีกคน...
แล้วมันก็เป็นแบบเดิม
คือฮันบินตั้งใจหลบหน้าเขาอีกแล้ว...
ตอนที่ทะเลาะกันคราวก่อน
เขาไม่เจอหน้าคิมฮันบิน1อาทิตย์เต็มๆ กินไม่ได้นอนไม่หลับ สภาพแทบตาย
พอฮันบินมาง้อเหมือนมีใครมารดน้ำต้นไม้ที่แห้งเฉามานาน
แล้วครั้งนี้มันจะกี่วันกัน? อาจเป็นเดือน เป็นปี หรือบางทีฮันบินอาจไม่กลับมาแล้วก็ได้...
-Remind-
3 อาทิตย์ผ่านไป
คิมฮันบินไม่มาง้อกูจุนฮเว
ส่วนกูจุนฮเว
ก็หาตัวคิมฮันบินไม่เจอเช่นกัน..
รอบนี้มันหนักหนาสำหรับจุนฮเวมาก
ไม่คิดว่าจะต้องมาเป็นบ้าเป็นหลังเพราะอีกคนขนาดนี้
แล้วฮันบินล่ะ? ฮันบินจะเป็นยังไงบ้าง?
รู้สึกจะตายเหมือนเขาบ้างไหม?
ตอนนี้เขาอยู่หน้าบ้านคิมฮันบินที่เดิม
ตลอดเวลา3อาทิตย์ที่ผ่านมา เขามาที่นี่ทุกวันหลังเลิกเรียน
บางวันหากว่างก็จะมาตอนเช้า แต่ไม่เคยมาช่วงเที่ยงอย่างเช่นวันนี้
เขาชะเง้อมองเข้าไปในบ้านราวกับคนโรคจิต
หากมีใครมาเห็นเข้าคงจะต้องมาจับเขาแน่ๆ
จนมีแรงสะกิดที่หลังเรียกให้เขาหันกลับไปมอง แล้วเขาก็ต้องเข่าทรุด
เมื่อคนๆนั้นคือ...คิมฮันบิน
“บะ..บิน” จุนฮเวจ้องหน้าอีกคนไม่วางตา
ฮันบินเม้มปากแน่นก่อนจะเสมองไปทางอื่น
ดวงตาที่เริ่มจะแดงก่ำบ่งบอกว่าอีกคนกำลังจะร้องไห้ในไม่ช้านี้
“กลับไป”
“บิน...เป็นยังไงบ้าง?..” จุนฮเวเอื้อมมือไปกุมมือฮันบิน แต่กลับโดนอีกคนสะบัดออก
และเดินไปเปิดประตูบ้าน จุนฮเวคว้าแขนฮันบินเอาไว้ และดึงอีกคนให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“...”
“บิน..เน่คิดถึงบิน” จุนฮเวกุมมือฮันบินแล้วนำมาแนบอก
สายตาเศร้าสร้อยของจุนฮเวทำฮันบินต้องกะพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำตาออกไป
“กลับ..ไป”
“เน่ไม่กลับ..บินไม่คิดถึงเน่บ้างหรอ?”
จุนฮเวพูดตัดพ้อ
“กลับไปเถอะ” ฮันบินตัดสินใจสะบัดมือของจุนฮเวออกอีกครั้ง
ก่อนจะเงยหน้าสบตาอีกคนตรงๆ
“รู้ไหม...ว่าตอนไม่มีบินมันแย่ขนาดไหน..”
ดวงตาของจุนฮเวแดงก่ำ ร่างสูงเม้มปากก่อนที่น้ำตาเม็ดใสจะไหลออกมาจากตาคม
ฮันบินใจกระตุกวูบ เพราะไม่เคยเห็นจุนฮเวร้องไห้
“...”
“เน่อยากบอกให้รู้ไว้...ว่าเน่ไม่เคยคิดนอกใจบินเลย
นั่นเป็นน้องรหัสเพื่อนเน่ เรากลับทางเดียวกัน เน่เลยอาสาไปส่งเขาเฉยๆ” ฮันบินเบือนหน้าหนีจุนฮเว เพราะเขากลัว..กลัวตัวเองจะใจอ่อน
เพียงแค่จุนฮเวอธิบาย เขาก็เชื่ออีกคนทั้งใจแล้ว
“เน่ขอโทษ ที่ไม่เชื่อใจบิน
เน่เข้าใจแล้วว่าการที่ถูกคนรักไม่เชื่อใจ มันเจ็บขนาดไหน...เน่..ฮึก..ขอโทษนะ”
จุนฮเวก้มหน้าลง ร่างสูงสะอื้นจนฮันบินทนไม่ไหว
เอื้อมมือไปจับที่บ่าแกร่ง ก่อนจะบีบไว้เบาๆ
“บะ..บิน” จุนฮเวเงยหน้าขึ้นมามองฮันบิน
ก่อนจะพบว่าอีกคนก็ร้องไห้ตาแดงเหมือนกัน จุนฮเวเลยอ้าแขนแล้วดึงตัวฮันบินเข้ามากอด
เมื่อเข้าสู่อ้อมกอดอันคุ้นเคย ฮันบินก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยโฮออกมา..
“ฮืออออออ ไอ้บ้า.. ทำไมฮึก..ชอบทำให้..เจ็บอยู่เรื่อยเลยวะ..ฮือ”
“เน่ขอโทษนะ...” จุนฮเวลูบหลังฮันบินเป็นการปลอบ
อีกคนก้มหน้างุดเช็ดน้ำตากับอกแกร่งจนเสื้อของจุนฮเวเปียก
“มัน...ฮึก...โคตรแย่เลย..กับการที่..ฮือ..ไม่มีมึง”
จุนฮเวกระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก เขาโหยหาฮันบินมาตลอด3อาทิตย์
การที่ต้องเข้าใจผิดกันแล้วห่างกัน มัน..แย่
“ไม่เอาแล้วนะ เน่จะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้ว..”
“ฮึก...ทำให้ได้..ฮือ อย่างที่พูดแล้วกัน” ฮันบินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าจุนฮเว
ร่างสูงยิ้มออกมาก่อนจะจูบลงบนกระหม่อมฮันบินเบาๆ
“มาเริ่มกันอีกรอบนะ...เน่สัญญา
ว่าจะไม่ทำบินร้องไห้อีก..”
“ฮึก...ฮือ..อือ”
“เน่รักบินนะ..”
-Remind-
ตอนนี้คลั่งจุนบินแรงมาก เรือดบบ.คว่ำแล้วหวาย...
กบฎๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
