[OS]
“ผมขอโทษนะ”
DoubleB
By. i-cee/ ไอซี Twitter : @itanyap
Theme Song : เจ็บที่ต้องรู้ - The Mousses
ผมรู้ดีว่าผมมันไม่เอาไหน ผมรู้ดีว่าผมมันไม่คู่ควร
“กลับมาแล้วหรอ? ขอโทษทีนะที่ปล่อยให้ไปคนเดียว”
“เปล่า ไปกับพี่มินโฮ”
ผมเข้าใจ
ผมมันไม่ใช่คนที่เขาต้องการ
“ขอโทษทีนะ
ที่ปล่อยให้นายไปหาหมอคนเดียว ฉันติดงานไม่ว่างจริงๆ”
“ไม่ได้ไปคนเดียว
“แล้วไปกับใคร?”
“พี่มินโฮ”
ผมทำผิดตรงไหนเหรอ?
“ขอโทษทีนะฮันบิน
ฉันไม่ดีตรงไหนหรอ?”
“นายมันไม่เคยรู้อะไรเลยคิมบับ”
ให้ตายเถอะ
ก็เขาไม่บอก แล้วผมจะรู้หรอ?
ในเมื่อเขาเลือกอีกคนนึง คนที่ดูแลเขาได้ดีกว่า
เลิกกัน
มันคงเป็นทางเดียวที่ผมควรทำที่สุดในตอนนี้
“ขอโทษนะฮันบิน ฉันว่า...เราเลิกกันไหม?”
“ฉันว่าก็ดีเหมือนกัน คิมบับ”
อย่าคิดว่าผมจะไม่เจ็บ
อย่าคิดว่าผมไม่เป็นอะไร อย่าคิดว่าผมไม่สนใจเขา และอย่าคิดว่าผมไม่รักเขา
ตลอดเวลาที่คบกัน
ผมรักเขาสุดหัวใจ เพียงแต่เขาไม่เคยเห็นมันเลยแค่นั้นเอง
วันที่1 สิงหาคม 2015
วันออกอากาศรายการV App
“เห้”
ผมเดินเข้าไปหาฮันบินอย่างกล้าๆกลัวๆ
ความจริงไม่อยากจะทำอย่างนี้สักเท่าไหร่ เพียงแต่ทีมงานมาบอกผมว่าในตัวเลือกV chanceจะมีคำสั่งนึงที่เกี่ยวกับการแร็ป
ด้วยความที่ผมแป็นแชมป์รายการเซอร์ไวเวิลแร็ปชื่อดัง
เขาก็เลยอยากให้ผมโชว์ฝีมือของตัวเอง แต่ผมเป็นพวกที่แร็ปปากเปล่าไม่ค่อยถนัด
หากไม่มีตัวช่วย
ใช่ ตัวช่วยที่ว่าคือ บีทบ๊อกซ์ แล้วคนที่สามารถทำบีทบ๊อกซ์ได้ก็มีอยู่แค่คนเดียวในiKON
คิมฮันบิน
“มีอะไร?”
ฮันบินเงยหน้าขึ้นมาจากสมาร์ทโฟนเลิกคิ้ว
แล้วช้อนตามองผม
“โทษทีนะ พอดีมีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยหน่อย”
ผมยิ้มแห้งๆออกมา
ฮันบินจ้องหน้าผมโดยที่ไม่พูดอะไร ผมจึงพูดต่อ
“คือในเกมส์จะมีคำสั่งแร็ป แล้วทีมงานเขาขอให้ฉันแร็ปน่ะ
เลยอยากให้นายช่วยทำบีทบ๊อซ์ให้หน่อย”
ผมยิ้มแห้งๆออกมาอีกครั้งพร้อมเกาหัวแก้เก้อ
ฮันบินพยักหน้าลง แล้วหันไปสนใจสมาร์ทโฟนในมือต่อ
ผมจึงเลือกที่จะเดินออกมาให้ห่างจากเขา
“ฮู่วววว รอดตัวไป”
บอกตามตรง
ผมค่อนข้างที่จะอึดอัด ผมเลิกกับเขามาเป็นเวลา1อาทิตย์แล้ว ทุกวันๆเราต้องซ้อมด้วยกัน
นอนก็ห้องเดียวกัน เราแทบไม่ได้คุยกันเลย ไม่สิ เราไม่ได้คุยกันเลย
เวลาอยู่ด้วยกันสองคนบรรยากาศจะมาคุจนผมต้องเป็นฝ่ายเดินหนีเขาออกมา
“iKONเตรียมตัวนะคะ อีกสักพักเดี๋ยวจะมีไลฟ์วีดีโอกับแฟนๆก่อนรายการจะออกอากาศ”
เสียงพี่ทีมงานดังขึ้นจากหน้าห้อง
พวกเราขานรับกันอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่ฮันบินจะเรียกผมให้เข้าไปหา
“คิมบับ”
ผมค่อนข้างตกใจจนสะดุ้ง
คิมบับคือชื่อเรียกที่ใช้ตอนคบกัน ดูท่าฮันบินจะเอ่ยขึ้นมาอย่างลืมตัว
เจ้าตัวเลยเรียกชื่อผมอีกครั้ง
“บ๊อบบี้..มานี่หน่อย”ผมเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย
“มีอะไรรึเปล่า?”
“วันนี้ฉันอยากให้เราทำตัวปกติ..เอ่อ..หมายถึงไม่ได้เงียบใส่กันแบบนี้” ผมพยักหน้าลงอย่างเข้าใจ
“ไม่ต้องห่วงนะฮันบินอ่า” ผมยิ้มตาหยีไปให้เขา
อดไม่ได้ที่จะขยี้หัวคนตรงหน้า เพื่อทำให้ฮันบินไม่อึดอัด
“ฮันบินนนนนนนน” ผมรีบชะงักมือกลับทันที
ที่ได้ยินเสียงคนเรียกฮันบิน
“คิดถึง” มินโฮทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฮันบิน
จากนั้นก็โอบอีกคนไว้
ผมมองทั้งคู่ด้วยจิตใจที่เจ็บปวด
นี่ขนาดทำใจไว้แล้วนะ
ผมเลือกที่จะเดินออกมา
แต่ก็ลอบมองไปยังทั้งคู่เป็นระยะๆ
นานแค่ไหนแล้ว... ที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสของฮันบิน
นานแค่ไหนแล้ว... ที่ไม่ได้เห็นฮันบินยู่ปากลงเหมือนเด็ก
นานแค่ไหนแล้ว...
ที่ไม่ได้เห็นฮันบินมีความสุขขนาดนั้น
ยิ่งมองก็ยิ่งโทษตัวเอง ถ้าผมใส่ใจเขาให้มากกว่านี้
ที่ตรงนั้นคงเป็นของผม ไม่ใช่เขา
หลังจบการถ่ายทำในวันนี้ พวกเราต่างคุยกันเรื่องรายการในวันนี้ไม่จบไม่สิ้น
ดูท่าจุนฮเวจะชอบใจที่ตนเองได้ออกกล้องเยอะขนาดนั้น
“โห วันนี้ผมโคตรดีใจอ่ะ ผมได้ออกกล้องเยอะ” จุนฮเวยิ้มร่า
“ฉันโคตรเซ็งเลย ถ้าร่างกายเต็มร้อยนะ
ฉันได้ออกเยอะกว่านายอีก”
จินฮวานพี่ใหญ่ประจำวงกำลังโอดครวญ
ด้วยความที่จินฮวานไม่สบายทำให้เขาทำอะไรได้ไม่เต็มที่
“แต่ผมแอบเห็นนะวันนี้มีคู่นึงพลอดรักกันออกสื่อ” ชานอูเหล่ตามองไปยังฮันบินด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม
“อะไรกันนายเหล่มองฉันทำไม ชานอูย่า!” ฮันบินที่ถูกมองโวยวายขึ้นมา เขาคงเขินสินะ
“โถ หวานกันขนาดนั้น
มีหวังแฟนๆกรี๊ดกันตายเลย”
ชานอูพูดให้ฮันบินสงสัย
อ่าผมเริ่มจะรู้แล้วล่ะ
คงจะเป็นฮันบินกับมินโฮสินะ
“อ๋า ฉันรู้ๆ ฮันบินกับบ๊อบบี้ใช่ไหม?
ชอบจังเลยตอนทำบีทบ๊อกซ์อ่ะ” จินฮวานยิ้มร่าออกมา
พลางส่งสายตามองมายังผมและฮันบิน
ผมมองหน้าฮันบิน เขาถอนหายใจออกมาแล้วลุกออกจากห้องนั่งเล่นไป
ผมมองตามแผ่นหลังของอีกคนด้วยความไม่สบายใจนัก
“โถ พี่จินฮวาน!!มันใช่ที่ไหนกัน
ชานอูมันหมายถึงพี่ฮันบินกับพี่มินโฮต่างหากล่ะ!!”
จุนฮเวเคาะหัวจินฮวานเบาๆ
คนตัวเล็กร้องอ๋อขึ้นมาแล้วทำพูดขอโทษออกมาไม่หยุด ผมยิ้มแห้งๆไปให้
ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามฮันบินเข้าไปในห้อง
“ฮันบินอ่า..”ผมเดินมานั่งตรงข้างๆเตียง
ฮันบินนอนเล่นสมาร์ทโฟนอยู่ตรงเตียงชั้นล่างที่เป็นที่นอนของเขา
“อืม” ฮันบินครางรับในลำคอโดยไม่มองหน้าผม
“ฉันขอโทษนะ
ที่เอ่อ..ทำให้พวกนั้นเข้าใจผิดว่าเรา..เอ่อ..สวี..” ยังไม่ทันได้พูดจบฮันบินก็สวนขึ้นมา
“จะขอโทษทำไม นายไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยคิมบับ!” ฮันบินขึ้นเสียงใส่ผม
“ก็..นั่นแหละ..ขอโทษไง..”
“เลิกพูดว่าขอโทษสักทีได้ไหม” ฮันบินวางสมาร์ทโฟนลงข้างๆตัว เขายันกายลุกขึ้นนั่ง แล้วจ้องหน้าผม
“...”
“เคยคิดจะทำอย่างอื่นนอกจากขอโทษไหม?” ฮันบินเอ่ยเสียงเรียบ
พูดตามตรงผมว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องวันนี้แล้วล่ะ
“ฉันถามนายไม่ได้ยินหรือไง?!” ฮันบินตะคอกใส่ผม
ผมก้มหน้าหลับตาลง พยายามกลั้นน้ำตาที่ไม่อยากให้มันไหลออกมา
“นาย..ฮึ่ก..เคย..อยากทำอย่างอื่น..ฮึ่ก..บ้างไหม...”
เสียงสะอื้นเบาๆของอีกคนทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้น
ดวงตาแดงก่ำของฮันบิน ทำให้ใจของผมปวดหนึบ ฮันบินเม้มปากตัวเองและกำมือแน่น
“นายมันแย่..ฮึ่ก..คิมบับ..นายมันแย่”
มือน้อยๆของฮันบินเริ่มทุบตีผม
ผมรวบมือทั้งสองข้างของคนตรงหน้ามากุมไว้หลวมๆ
“ฉัน..ขอโทษ..ถ้าย้อนเวลากลับไปได้
ฉันจะเอาใจใส่นายให้มากกว่านี้..ฉันรักนายจริงๆ
มันก็น่าเสียดายนะที่เราไม่ได้จับมือกันแบบนี้ แล้วก้าวไปด้วยกันต่อ..” ผมแค่นหัวเราะออกมา
พลางมองมือของผมที่จับฮันบินอยู่
“ฮึ่ก..ทำไมนายเป็นแบบนี้...คิมบับทำไม..ฮือ”
ฮันบินเริ่มงอแง
ผมดึงตัวอีกคนเข้ามาซุกในอ้อมกอดของผม พลางลูบหลังเพื่อปลอบประโลม
ผมรู้ที่ฮันบินไม่ยอมพูดกับผมเพราะอะไร
ผมรู้ที่ฮันบินไม่บอกเลิกผมเพราะอะไร ผมรู้ว่าฮันบินเคยรักผม แต่นั่นแหละ
มันก็แค่เคย...ผมดูออกว่าเขา..ไม่ได้รักผมแล้ว
เขาแค่รู้สึกผิดต่อผมมาก...ผมเพียงไม่กล้าพอที่จะยอมรับความจริง
มาในวันนี้ผมคงต้องกล้าได้แล้ว
“ไม่เอา..ไม่ร้องนะฮันบินอ่า
คิมบับคนนี้สัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำให้ฮันบินผิดหวังหรือเสียใจอีก..เพราะคิมบับคนนี้เป็น’พี่ชาย’ที่ดีที่สุดของฮันบินไง..”
ผมเม้มปากแน่น
เพื่อเก็บเสียงสะอื้นของตัวเอง พยายามกลืนก้อนจุกตรงลำคอ และกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
ในตอนนี้
ผมมันก็เป็นได้แค่เพียง..พี่ชาย..คนหนึ่งของฮันบินเท่านั้น
“ฮึ่ก..ขอบคุณนะ..ที่ไม่โกรธกัน..นายยัง..ฮึ่ก..ใจดีเสมอ”
ถึงแม้ว่าฮันบินจะพูดเสียงเบา
แต่ผมกลับได้ยินมันหมดทุกคำพูด
“ขอให้โชคดีนะ..กับพี่มินโฮ”
นั่นคงเป็นคำพูดเดียวที่ผมสามารถอวยพรให้เขากับรักครั้งใหม่ได้
ถ้าวันไหนนายไม่มีคนที่อยู่ข้างกาย
ขอให้นายเพียงหันหลังกลับมา จะเห็นฉัน ที่มันอยู่ตรงนี้เสมอไม่ไปไหน
โชคดีนะ..คิมฮันบินของคิมบับ...:)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น